Warstwa wegetacyjna murawy (z angielskiego tzw. rootzone) jest gruntem mineralnym o określonych parametrach. Polska nie ma opracowanych własnych zaleceń, jeśli chodzi o grunt, jaki powinien być zastosowany do wykonania warstwy wegetacyjnej, dlatego też zapożyczyliśmy niemieckie zalecenia i wytyczne określone w normie DIN 18035-4. Niemiecka norma dość precyzyjnie wskazuje na kluczowe parametry rootzone i są to:

• uziarnienie gruntu, tj. zawartość poszczególnych frakcji – ilastej, pylastej, piaskowej, żwirowej i kamienistej,
• pojemność wodna i wodoprzepuszczalność, tj. szybkość przemieszczania się wody,
• stabilność gruntu, tj. wytrzymałość na ścinanie,
• odporność na mróz i zużycie, tj. zmiana średnicy ziarna wskutek obciążeń mechanicznych czy warunków pogodowych, w tym działania mrozu,
• zawartość materii organicznej,
• odczyn pH gleby (gruntu),
• tolerancja roślin, zawartość soli lub inaczej żyzność, tj. zdolność gleby do zaspokajania potrzeb pokarmowych rośliny uprawianej,
• rekomendowana grubość warstwy wegetacyjnej,
• parametry wykonawcze, tj. równość, płaskość lub spadek.

Kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania warstwy wegetacyjnej jest jej właściwe uziarnienie. Decyduje ono o przesiąkliwości, stabilności i pozostałych parametrach fizycznych np. pojemności wodnej. Niemiecka norma wskazuje na grunt, w którym dopuszcza się udział frakcji ilastej i pylastej w przedziale od 5 do 16%.

Przesiąkliwość

Z przeprowadzonych badań porównawczych jasno wynika, że kluczowa dla wielkości wskaźnika infiltracji jest zawartość w glebie najdrobniejszych frakcji, tj. frakcji ilastej i pylastej. Wskazane w normie DIN wartości oznaczają przesiąkliwość w przedziale od 40 do nawet 400 mm/godz. Przesiąkliwość 400 mm/godz. uzyskamy w glebie lekko zagęszczonej o zawartości iłów i pyłów około 5%, materia organiczna około 1%. Przesiąkliwość 40 lub nawet mniej mm/godz. (w skrajnych przypadkach k < 15 mm/godz.) nastąpi na gruntach zagęszczonych, zawierających 14–15% iłów i pyłów oraz blisko 3% próchnicy.

Najnowsze rekomendacje z rynku boisk sportowych mówią, że dopuszczalna ilość iłów i pyłów wynosi do 10%. Na stadionach zamkniętych rekomenduje się, żeby ww. frakcje nie przekraczały 8% masy. Udział najdrobniejszych części poniżej 10% gwarantuje przesiąkliwość k > 75–90 mm/godz. Oznacza także mniejszą pojemność wodną a tym samym większe wypłukiwanie NPK z profilu glebowego rootzone.

WIĘCEJ W MAGAZYNIE „BOISKA I STADIONY” NR 23

TEKST I FOTO – Piotr Janusz